سازه یا همان اسکلت ساختمان از سقف، تیرها، ستونها و فونداسیون تشکیل شده است و شاکله ساختمان را حفظ میکند و کفها و جداره ها را برای استفاده از ساختمان نگه می دارد. به دور و بر خود نگاه کنیم. افراد خانواده، میز و صندلی، مبلمان، کمد، لوستر و سایر وسایل روی کف قرار دارند یا به دیوار تکیه شده اند و یا از سقف آویزانند.
خودمان و اشیای اطرافمان دارای وزن هستند و موقع حرکت ممکن است ضربه هم بزنند. همه این نیروها به کف، دیوارها و سقفها اعمال می شود. این اجزای ساختمان باید نیروها را تحمل کنند و حرکتی نداشته باشند. حفظ این موارد به همراه وزن دیوارها و کف ها توسط سازه ساختمان انجام میشود. بارهای که مقدار و محلشان ثابت است، مانند وزن دیوارهای اطراف و سرامیک و سقف کاذب را بار مرده مینامند. بارهایی مثل وزن افراد و مبلمان که جابجا می شوند یا مقدارشان تغییر می نماید به بار زنده معروف است.
دیوارهای با ضخامت یا جنس متفاوت مقدار وزن متفاوتی دارند. دیوارهای نازک یا سبک، به دیوارهای جداکننده (پارتیشن) یا تیغه شناخته می شوند. در محاسبات ساختمان فرض بر این این است که می توان دیوارهای سبک را جابجا کرد. ولی وزن دیوارهای سنگین در طراحی برای محل مشخصی درنظر گرفته می شوند. از این رو، جابجا کردن یا افزودن دیوارهای سنگین ممکن است سبب تغییرشکل سقف و ترک خوردگی گچ سقف و همچنین ترک خوردگی دیوار یا خرابی های بیشتر شود.
نوع مصالح کف ساختمان مانند سرامیک، سنگ، سیمان یا … نیز وزنهای مختلفی دارند. حتی تغییر جنس سنگهای کف می تواند بار آنها را تا دو برابر افزایش دهد. بدین سبب، تغییر نوع کف سازی ساختمان می تواند به ایمنی آن آسیب وارد نماید.
بار زنده بر حسب کاربری های مختلف ساختمان مقدار متفاوتی دارد. مثلا بار زنده ساختمان مسکونی، ساختمان اداری، پارکینگ، مدرسه، کتابخانه و انبار مواد متفاوت است. از آنجایی که سازه ساختمان برای یک کاربری یا کاربری های خاصی طراحی می شود تغییر کاربری ممکن است باعث افزایش نیروها و کاهش ایمنی ساختمان یا حتی بروز خسارتهایی به آن شود. از این رو،
افزون بر اینها، سازه باید ساختمان را در برابر فشار باد، برف و ارتعاشات زلزله هم نگه دارد.
سازه ها از نظر جنس، انواع گوناگونی دارند. دو حالتی که کاربر بیشتری دارند سازه های فولادی و سازه های بتنی هستند.